यो बेला सबै स्थानीय तहले शिक्षकलाई कारवाही गर्ने उर्दी जारी गर्नुभन्दा सरकारलाई माग पुरा गर्न दबाव दिने हो कि ? आज त सार्वजनिक विदा नै थियो, भोलिबाटै विद्यालय खोल्न पहल गर्न रातारात प्रधानमन्त्रीलाई नेपाल झिकाएर वार्ताको वातावरण बनाउने हो कि ? सबै दल र नेताले अर्ती उपदेश दिनु भन्दा सडकमै आएर सहयोग गर्ने हो कि ?

शिक्षकलाई गाली मात्र गरेर सुधार हुने भए मैले पनि व्यक्तिगत रुपमा हजारौं पटक शिक्षकको सार्वजनिक आलोचना गरेको छु । तर, गालीले भन्दा हौसला र उत्प्रेरणाले बढी काम गरेको आफैं अनुभव गरेको छु । समग्र शिक्षा सुधार तथा विद्यार्थीको हितको लागि उहाँहरुले आवाज उठाउनु भएको छैन– कतिपय माग संवैधानिक व्यवस्थासँग बाझिएका पनि छन् – यो सबै मलाई पनि थाह छ । शिक्षक महासंघ दलहरुको राजनीतिक अखडा हो भनेर मैले पनि पटक पटक उहाँहरुकै मुखुन्जेल भनेको छु । उहाँहरुले आयोजना गरेको कार्यक्रममै गएर पहिले महासंघ खारेज गर्नुहोस भनेर पनि बोलेको छु । स्वतन्त्र पेशागत संगठन नहुन्जेल शिक्षक आन्दोलन कहिल्यै सफल हुँदैन भन्ने कुरा मैले पनि बुझेको छु । कुनै अमुक दलले यो आन्दोलनलाई उक्साएर राजनीतिक रोटी सेकाएको हुन सक्ने प्रति म पनि सचेत छु ।

तर, यो आन्दोलनमा त्यस्ता लाखौँ गुरुहरु पनि हुनुहुन्छ, जसलाई दलका फटाह नेताहरुले आफू अनुकुल प्रयोग गर्नलाई दलको झोला बोक्न बाध्य बनाएका छन् । यो आन्दोलनमा त्यस्ता गुरुहरु पनि हुनुहुन्छ, जसले तपाईंहामीलाई यो स्टाटस लेख्न र पढ्न लायक बनाउनु भयो । तपाईंहरु जस्ता हजारौंलाई मेयर बनाउनु भयो, नेता र मन्त्री बनाउनु भयो । ती शिक्षक आफ्नो पेशागत आत्मसम्मानका लागि आज सडकमा हुनुहुन्छ । पैसाकै पछाडि दगुरेको भए तपाईं हामीलाई पढाउने ल्याकत राख्ने उहाँहरुले हामी भन्दा धेरै गुणा कमाउन सक्नुहुन्थ्यो । तर, त्यो सबै कुरालाई त्यागेर मैन बत्तीझैं जलेर समाजलाई उज्यालो छर्ने गुरुहरुलाई सडकमा आउन बाध्य बनाउने अनि उल्टै गाली गर्ने कस्ता अपराधी हौँ हामी ?

जन्म दिने बाबुआमा पछि हामीलाई डोर्याउने, निस्वार्थ माया गर्ने, दिन रात हाम्रै भविष्यको चिन्ता गर्ने तिनै गुरुहरु सडकमा हुनुहुन्छ । शिक्षकलाई रुवाएर कस्तो समाजवाद ल्याउने कल्पना गर्दैहुनुहुन्छ रु एउटा थकित अनि निराश शिक्षकलाई कक्षाकोठामा जबर्जस्ती पसाएर कसरी गुणस्तर आउला ? रातारात टावर ठड्याउन बजेट पुग्ने, रातारात मन्त्रीकालागि महल बनाउन बजेट अभाव नहुने अनि एउटा निरीह शिक्षक सडकमा आएर बालबच्चालाई खुवाउने तलब पनि पुगेन भनेर गुहार माग्दा बजेट अभाव हुने ?

१० हजारमा हड्डी खिउन्जेल घोटिएर पनि मासिक तलब नपाउने ECD का शिक्षक पनि यही भीडमा हुनुहुन्छ । वर्षौं सेवा गरेर बिरामी शरीर लिएर अवकास भएका त्यस्ता गुरुहरु पनि हुनुहुन्छ जससँग उपचार गर्ने एक सुको पैसा छैन । जिन्दगीभर घोटिएर गल्लीको कुकुर जस्तो अपमानित भएर निस्किनु परेको पीडा बोकेका संस्थागत विद्यालयका शिक्षक, विद्यालयका कर्मचारी लगायत सबैको आवाज यो भीडमा गुन्जिएको छ । हामीले सुन्नु पर्दैन ?

राज्य आफैंले १७ थरिका शिक्षक राखेर जहिल्यै विभेद र त्रासदीको मार खेपेका शिक्षकले पेशागत सुरक्षा खोज्दा हामीलाई किन आपत परेको ? शिक्षक आफैं खुशी छैन भने विद्यालयको वातावरण स्वस्थ हुँदैन । अस्वस्थ वातावरण भएको विद्यालयमा सिकाइ प्रभावकारी हुँदैन । त्यसैले, एक पटकलाई सबै विमति भुलेर शिक्षकको यो आन्दोलनलाई सहयोग गरौँ ।

(लेखक खतिवडा नेपाल शिक्षक महासंघ सिन्धुपाल्चोकका अध्यक्ष हुन् ।)